Persoonlijk ♥14 een half jaar na mijn herseninfarct

Even terug naar 27 oktober 2015. De dag waarop ik een infarct in de hersenstam kreeg. Op dat moment had ik geen flauw idee wat ik mankeerde. Mijn linkerhand sliep en dat ging niet meer over, mijn voet volgde en mijn hoofd voelde heel raar. Pas 2 dagen later ben ik naar de dokter gegaan en weer een week later kreeg ik te horen dat ik een hersenstaminfarct gehad had. De artsen gaven aan dat ik rekening moest houden met een herstel van minimaal een half jaar. Pfff, dacht ik toen. Inmiddels is het nu een half jaar verder. Tijd om de balans op te maken.

Deze selfie postte ik vlak voor ik merkte dat mijn hand sliep en ik dus een infarct had gehad. Als ik deze foto zie moet ik altijd aan die dag denken, dat ik nog gewoon naar Duitse les gegaan ben maar mij steeds slechter ging voelen. 

Hersenstaminfarct. 

Bij een hersenstaminfarct is er een verstopping of bloeding van een bloedvat naar de hersenstam. Bij mij was er een verstopping. De hersenstam is de verbinding tussen de hersenen en het ruggenmerg. Het is de plek waar belangrijke functies als temperatuur, hartslag, ademhaling en bloeddruk worden aangestuurd.  Zelfs een redelijk klein infarct in de hersenstam kan veel schade aanrichten. Een groot infarct heeft meestal fatale gevolgen, omdat de ademhaling, bloeddruk of hartslag wegvalt. Ik heb dus echt geluk gehad. 

a. grote hersenen b. tussenhersenen c. kleine hersenen d. hersenstam

(illustratie: KWF)

Bij een herseninfarct denk je al gauw aan een verlamming, scheve mond en niet meer kunnen praten. Dit dacht ik zelf ook en daardoor ben ik niet meteen naar de dokter gegaan. Ik ben ook niet omgevallen, ineens sliep mijn hand. Later volgde mijn voet, arm en been. Dus toch een soort van uitvalverschijnselen. Alle tintelingen waren aan de linkerzijde. Mijn spraak was niet weg maar de Duitse taal ging wel veel moeizamer. Het leek of alle radars in mijn hoofd in slowmotion draaiden. Verder had ik barstende hoofdpijn en werd mijn evenwicht met de dag slechter. Het leek wel of ik dronken was, ik kon niet meer recht lopen en op één been staan ging ook niet. Doordat deze klachten er niet in één keer waren, heb ik er drie dagen mee doorgelopen. Toen ben ik maar eens naar de huisarts gegaan en de volgende dag naar het ziekenhuis. Hier heb ik uiteindelijk 16 dagen gelegen en daarna volgde een interne revalidatieperiode van drie weken. Daar heb ik al verschillende blogjes overgeschreven. Als je op de link klikt kun je dat teruglezen.

Mijn revalidatie zwaar maar goed

Rondleiding door de kliniek

Revalidatienieuws

Een quote op de post

Weer vooruitkijken en mijn leven oppakken.

Na 16 dagen ziekenhuis, 3 weken interne revalidatie en 3 maanden ambulante dagtherapie (2x per week) ga ik nu alleen nog naar de fysio. Voor mijn gevoel heb ik vanaf het ziekenhuis in een denderende trein gezeten die nu langzaam tot stilstand is gekomen. Ik ben er al die tijd vol goede moed tegenaan gegaan en heb hard aan mijn herstel gewerkt. Het lijkt wel of nu de moeilijkste periode is aangebroken. Ik werk nog aan de laatste 5 a 10 procent en de 'verveling' begint toe te slaan. Niet dat ik mij thuis verveel, heb genoeg leuke bestellingen en plannen voor mijn blog maar ik mis mijn sociale contacten. Eerst had ik nog twee keer in de week therapie en nu zit ik bijna alleen maar thuis. Dat valt mij zwaar. Ik ben nog niet fit genoeg om weer vol het werkende leven in te stappen. Ook een Duitse cursus is nu nog even niet haalbaar en de motivatie ontbreekt ook. 

Voor mijn infarct had ik soms al het gevoel hier in München langs de zijlijn te staan omdat ik nog een beetje zoekende was, na mijn werkperiode op de Europese School. Inmiddels voelt het alsof ik ben verbannen naar de tribune. Ik moet nu eerst van die tribune af zien te komen. Ik ben opzoek naar een yogacursus en ga een minijob zoeken voor 1 a 2 dagen in de week. Natuurlijk ga ik door met Cosy by Cindy maar het is tijd om er weer iets naast te gaan doen. Dus dat is een goed teken!

Als dat weer goed gaat ben ik klaar om weer het 'veld' in te gaan. Gelukkig komt het mooie weer er ook weer aan. Dat maakt het ook allemaal een stuk fijner. Sporten kan ik vanwege mijn enkelproblemen nog altijd niet, ook daar mis ik mijn uitlaatklep. Gelukkig heb ik mijn creativiteit nog! Al val je daar niet van af ;)

Lichamelijk ben ik weer aardig op de rit. Mijn geheugen en reactievermogen zijn weer in orde en ik mag ook weer autorijden. Als ik moe ben draait alles wat langzamer voor mijn gevoel en kost het meer moeite om bij de les te blijven. Dit zal iedereen wel herkennen, ik heb het alleen iets sneller.
Mijn fijne motoriek is ook bijna weer op zijn oude niveau maar doordat ik rechtshandig ben heb ik daar eigenlijk geen last van. Ik ben daarom ook niet meer verder gegaan met ergotherapie. 

De problemen die ik nog ondervind zijn minimaal. Mijn linkerkant voelt aan het einde van de dag soms nog moe aan en mijn kracht daar heeft ook nog wat training nodig. Dit geldt ook voor mijn evenwicht. Daarom ga ik nog (twee keer per week een uur) naar de fysio. Of dat weer helemaal goed komt zal de tijd leren maar mocht dat niet zo zijn, is dat geen ramp.

Ik moet uit voorzorg mijn hele leven bloedverdunners en tabletten tegen aderverkalking en hoge cholesterol blijven slikken. Ik heb daar verder geen last van dus als dat het ergste is...

Ook moet ik regelmatig mijn bloeddruk laten controleren. In het ziekenhuis en de kliniek was deze steeds te laag. De laatste maanden is hij steeds te hoog dus dat moet ik goed in de gaten houden. 

Angst voor een nieuw infarct heb ik niet. Wel moet ik alles nog even goed laten bezinken en een plekje geven. Het is niet niks wat er is gebeurd. Gelukkig ben ik een positief mens en een doorzetter, dat heeft mij gebracht waar ik nu ben. Dus ik ben ervan overtuigd dat ik de rest ook wel voor elkaar krijg. En ik hoef het niet alleen te doen, gelukkig heb ik nog steeds veel steun van vrienden en familie. Ik besef heel goed dat ik geluk gehad heb en heb ondanks mijn moeilijke momenten weer vertrouwen in de toekomst. Ik kijk vooruit en maak weer plannen. Ik leef nog en ik kom er weer!

Morgen even samen genieten in Warschau. Menno is daar deze week voor zijn werk en dan plakt hij er nog twee daagjes aanvast en maken we er een korte citytrip van. 

♥ veel liefs ♥