Een quote op de post

Er ging iets leuks op de post. Dit keer niet naar mijn snailmaatjes maar naar de vrienden en familie.
Tijdens mijn ziekenhuis- en revalidatieperiode hebben we veel berichtjes, telefoontjes en post gehad. Dit heeft ons erg goed gedaan. In zo'n situatie is het best lastig dat we in München wonen. Maar we hebben het "geschafft". Om iedereen te bedanken en een goed 2016 te wensen, hebben we nieuwjaarspost verstuurd. Ik maakte zelf de labels met de Cameo en die verstuurden we samen met een briefje. In deze blogpost vertel ik je welke tekst op het briefje stond en vertel ik hoe het nu met mij gaat.

Een bijpassend briefje.

We schreven een briefje die bij over de tekst van de labels ging en passend bij de situatie waarin wij ons nu bevinden. 

Tijd om afscheid te nemen van 2015, het eerste hele jaar in München wat goed en gezellig was. We hebben veel bezoek gehad en hier erg van genoten. Deze momenten koesteren wij.

Het jaar had een minder goed einde, maar ook dat hoort helaas bij het leven. Wij willen iedereen bedanken voor de steun en medeleven die we gehad hebben (en nog steeds krijgen). Alle berichtjes, belletjes, kaarten, pakketjes en zelfs bezoek hebben ons erg goed gedaan.  Het was een zware tijd maar mede dankzij jullie hebben wij ons er doorheen geslagen. Soms met een lach, soms met een traan.

In januari volgt nog het laatste stukje van de revalidatie en gaan we weer vol goede moed verder en kunnen we weer dromen over de toekomst. 

Lieve allemaal, wij wensen jullie een goed en gezond nieuw jaar, doe de dingen waar je blij van wordt. Geniet van elke dag en leef vandaag!

Wij kregen veel lieve reacties op onze post. Ook via nstagram, de snailmailgroep en mijn blog kreeg ik veel lieve berichtjes en post. Deze tekst is dan ook voor jullie. Het is bijzonder dat je elkaar eigenlijk niet kent maar toch voelt dat wel zo. 

Ik ben er nog niet maar kom er wel.

Gister ging ik weer verder met trainen (trainen klinkt positiever dan revalideren) waar ik in de kliniek gebleven was. De komende periode zal ik op woensdag en vrijdag hiermee bezig zijn. Gister ging ik terug naar het ziekenhuis waarin in november gelegen heb. Het was raar om er weer te zijn en ook wel even moeilijk. Ik heb niet zulke goede herinneringen aan deze periode. Ik ga naar de neurologische dagkliniek waar ik van 09:00 tot 14:00/15:00 uur therapie krijg. Ze verwachten dat ik hier nog zeker acht weken zoet mee zal zijn. Ik krijg ergotherapie voor mijn fijne motoriek en concentratie, fysiotherapie om kracht en evenwicht te trainen en neuropsychologie wat voor mij het zwaarste is. Hier train ik mijn concentratie, opnamecapaciteit en geheugen, braintraining dus. Ik oefen dit thuis ook regelmatig op mijn tablet. 

Gister moest ik weer dezelfde testjes doen als in de kliniek. Het gaat al stukken beter. Het is fijn om deze vooruitgang te zien. Ook heb ik al bepaalde trucjes aangeleerd om met mijn 'mankementen' om te gaan. Ik zal even twee voorbeelden noemen.

Een rij cijfers kan ik niet goed onthouden, dan herhaal ik ze eerst één of twee keer in mijn hoofd voor ik ze hardop zeg. Doe ik dit niet dan weet ik alleen de eerste drie.
Bij het trainen van mijn evenwicht moet ik met mijn hoofd van links naar rechts draaien en weer terug. Hierbij wankel ik nog wat. Ik draai nu een deel van mijn lijf mee zodat ik wel stabiel blijf. 

Ik blijf het toch wonderlijk vinden hoe het lichaam en vooral het brein functioneert. 

Ik ondervind bij mijn dagelijkse activiteiten niet zo heel veel hinder. Ik ben wel snel moe, heb meer rustmomenten nodig en merk natuurlijk wel dat alles (nadenken, sommen uitrekenen, dingen onthouden) moeizamer gaat. Het is alleen al zoveel beter dan hoe het was en af en toe vergeet ik ook gewoon dat ik nog 'patient' ben. Door de vakantie die er tussen zat, heb ik het gevoel gekregen dat ik al klaar was en had ik het eigenlijk al een beetje afgesloten. 

Gister werd ik weer even terug in het nu gezet. De therapie dag was ontzettend vermoeiend. Er wordt natuurlijk heel gericht gewerkt aan de onderdelen die nog moeizaam gaan, waardoor dit erg intensief is. Ik kon dan halverwege ook niet meer stoppen met gapen. Dit had ik in de revalidatiekliniek precies hetzelfde. Thuis heb ik dit veel minder. 

Zo, genoeg gekletst. Tijd om weer even lekker met creatieve activiteiten bezig te gaan. 

♥ veel liefs en creatieve groetjes ♥